La Origino de Specioj - Ĉapitro 14

Ĉar ĉi tiu tuta verko estas longa argumento, eble estos oportune al la leganto mallonge resumi la ĉefajn faktojn kaj konkludojn.

Mi ne malagnoskas, ke multaj kaj gravaj argumentoj kontraŭ la teorio de deveno kun modifo per natura selektado estas prezenteblaj. Mi klopodis prezenti ilian plenan fortecon. Nenio povas ŝajni unuavide pli malfacile kredebla ol tio ke la pli komplikaj organoj kaj instinktoj estus perfektigitaj ne per rimedo supera al, kaj tamen analoga al homa rezonado, sed per la akumuliĝo de nenombreblaj fajnaj varioj, ĉiu bona por la individua posedanto. Tamen, ĉi tiu malfacilaĵo, kvankam ĝi ŝajnas al onia imagpovo nevenkeble granda, ne povas esti konsiderata reala se oni agnoskas la sekvantajn proponojn, tio estas, - ke gradoj de perfekteco de iu organo aŭ instinkto, kiun oni povas pripensi, aŭ nun ekzistas aŭ povus ekzisti, ĉiu bona en si mem, - ke ĉiuj organoj kaj instinktoj estas, laŭ tre malgranda grado, variemaj, - kaj laste, ke estas lukto por ekzisto kiu kondukas al la konservo de ĉiu profitdona devio de strukturo aŭ instinkto. La vero de ĉi tiuj proponoj estas, laŭ mi, ne disputeblaj.

Sendube estas ekstreme malfacile eĉ supozi per kiuj gradoj multaj strukturoj estis perfektigitaj, pli speciale inter rompitaj kaj malsukcesantaj grupoj de organikaj estaĵoj. Sed oni vidas tiom da strangaj gradoj en naturo, kiel asertita en la regulo 'Naturo ne faras saltojn,' ke oni devas esti ekstreme hezitema antaŭ ol diri ke iu organo aŭ instinkto, aŭ tuta estaĵo ne povus atingi sian nunan staton per multaj fajnaj paŝoj. Oni devas agnoski, ke ekzistas kazoj de speciala malfacileco por la teorio de natura selektado, kaj unu de la plej kuriozaj de ĉi tiuj estas la ekzisto de du aŭ tri difinitaj kastoj de laborantoj aŭ nefekundaj femaloj en sama formika komunumo, sed mi provis montri kiel ĉi tiu malfacilaĵo venkeblas. Koncerne la preskaŭ universalan malfekundecon de specioj kiam unue interkrucigitaj, kiu faras mirigan kontraston kun la preskaŭ universala fekundeco de variaĵoj kiam interkrucigitaj, mi devas direkti la leganton al la resumo de faktoj ĉe la fino de la oka ĉapitro. Ŝajnas al mi ke tiuj faktoj konklude montras ke ĉi tiu malfekundeco malpli estas speciala heredaĵo, ol la nekapablo kungrefti du arbojn. Male, ĝi estas hazardo bazita sur konstituciaj diferencoj en la reproduktaj sistemoj de la interkrucigitaj specioj. Oni vidas la veron de ĉi tiu konkludo en la vasta diferenco rezultanta kiam la samaj du specioj estas reciproke interkrucigitaj; tio estas, kiam iu specio estas unue uzata kiel patro, kaj poste kiel patrino.

Oni ne povas konsideri la fekundecon de variaĵoj kiam interkrucigitaj kaj de iliaj miksitaj idoj kiel universalan. Kaj ilia tre ĝenerala fekundeco ne estas surpriza, kiam oni memoras ke ne estas probable ke iliaj konstitucioj aŭ reproduktaj sistemoj estus profunde modifitaj. Plie, la plejo da variaĵoj kiujn oni prieksperimentis estis produktitaj en kaptiteco, kaj ĉar kaptiteco ŝajne emas forigi malfekundecon, oni devas ne atendi ke ĝi ankaŭ produktus malfekundecon.

La malfekundeco de hibridoj estas tre malsama kazo al tiu de unuaj kruciĝoj, ĉar iliaj reproduktaj organoj estas pli malpli nekapablaj funkcii. Male en unuaj kruciĝoj la organoj ĉe ambaŭ flankoj estas en perfekta kondiĉo. Ĉar oni ripete vidas ke organismoj de ĉiuj specoj fariĝas iome malfekundaj kiam iliaj konstitucioj estas perturbitaj per iomete malsamaj kaj novaj vivkondiĉoj, oni ne devas surpriziĝi ke hibridoj estas iome malfekundaj, ĉar iliaj konstitucioj apenaŭ povus eviti perturbiĝon pro kombino de du distingitaj konstitucioj. Ĉi tiu paralelismo estas subtenata de alia paralela, sed rekte mala klaso de faktoj. Tio estas, ke la vigleco kaj fekundeco de ĉiuj organikaj estaĵoj estas pliigitaj per malgrandaj ŝanĝiĝoj en iliaj vivkondiĉoj, kaj ke la idoj de iomete modifitaj formoj aŭ variaĵoj akiras pliigitan viglecon kaj fekundecon pro tio ke ili estas miksitaj. Tial, iuflanke, grandaj ŝanĝiĝoj en vivkondiĉoj, kaj kruciĝoj inter tre modifitaj formoj malfekundigas, kaj aliflanke, malpliaj ŝanĝiĝoj en vivkondiĉoj, kaj kruciĝoj inter malpli modifitaj formoj plifekundigas.

Kiam oni konsideras geografian distribuon, la malfacilaĵoj kiujn la teorio de deveno kun modifo alfrontas estas sufiĉe gravaj. Ĉiuj individuoj de sama specio, kaj ĉiuj specioj de sama genro, aŭ eĉ pli alta grupo, devis deveni de komunaj gepatroj. Tial, spite la distancon kaj izolecon de la mondpartoj en kiuj ili nun troviĝas, ili devis dum la paso sinsekvaj generacioj translokiĝi de iu loko al la aliaj. Ofte oni tute ne kapablas eĉ diveni kiel ĉi tio povus okazi. Tamen, ĉar oni havas kialojn por kredi ke iuj specioj retenis la saman specian formon dum tre longa tempo, treege longa se oni nombras per jaroj, oni devas ne tro emfazi la fojan vastan distribuon de sama specio, ĉar dum tre longaj periodoj ĉiam estas bona ŝanco por vasta migrado per diversaj rimedoj. Rompita aŭ nekontinua teritorio ofte klarigeblas per formorto de la specioj en la meza regiono. Oni ne povas nei, ke oni ankoraŭ scias tre malmulton pri la diversaj klimataj kaj geografiaj ŝanĝiĝoj kiujn la Tero spertis dum modernaj periodoj. Kaj tiaj ŝanĝiĝoj evidente multe influus migradon. Kiel ekzemplo, mi provis montri kiom pova estis la influo de la Glacia periodo al la distribuo de samaj specioj kaj de reprezentaj specioj tra la mondo. Oni ankoraŭ estas profunde nesciantaj de la multaj fojaj rimedoj de transporto. Koncerne la distingitajn samgenrajn speciojn kiuj loĝas en tre foraj kaj izolitaj regionoj: ĉar la modifa proceso estis pro neceso tre malrapida, ĉiuj metodoj de migrado eblus dum tre longa periodo. Kaj sekve, la malfacilaĵoj koncerne la vastan disiĝon de samgenraj specioj estas iom malpliigitaj.

Ĉar laŭ la teorio de natura selektado senfina nombro da mezaj formoj devis ekzisti, kunligantaj ĉiujn speciojn en ĉiu grupo per gradoj tiom fajnaj kiom modernaj variaĵoj, oni povus demandi, Kial ni ne vidas ĉi tiujn ligantajn formojn ĉie ĉirkaŭ ni? Kial ĉiuj organikaj estaĵoj ne kunfandiĝas en nedividebla ĥaoso? Koncerne ekzistantajn formojn, oni devas memori ke oni ne rajtas atendi (escepte en raraj kazoj) malkovri rekte konektantajn ligojn inter ili, sed nur inter ĉiu kaj iu formortinta kaj anstataŭita formo. Eĉ en vasta, longdaŭre kontinua areo, kies klimato kaj aliaj vivkondiĉoj nepercepteble ŝanĝiĝas kiam oni iras de regiono okupita de iu specio en alian de proksime rilata specio, oni tute ne rajtas atendi ke mezaj variaĵoj troviĝos en la meza zono. Oni havas kialojn por kredi ke nur kelkaj specioj estas ŝanĝiĝantaj dum iu specifa periodo, kaj ĉiuj ŝanĝiĝoj okazas malrapide. Mi montris ke mezaj formoj kiuj unue probable ekzistus en la mezaj zonoj, emus estis anstataŭitaj de rilataj formoj ambaŭflankaj, kaj ĉi lastaj, ĉar ili ekzistus plinombre, ĝenerale modifiĝus kaj pliboniĝus pli rapide ol la mezaj variaĵoj, kiuj malplinombras. Tiel la mezaj variaĵoj, dum paso de longa tempo, estus anstataŭitaj kaj ekstermitaj.

Laŭ ĉi tiu doktrino de ekstermiĝo de senfinaj konektantaj ligaĵoj, inter vivantaj kaj formortintaj loĝantoj de la mondo, kaj je ĉiu sekvanta periodo inter la formortintaj kaj pli malnovaj specioj, kial ĉiuj geologiaj formaĵo ne plenas je tiaj ligaĵoj? Kial ĉiuj kolektoj de fosilioj ne montras klarajn indikojn pri la gradoj kaj ŝanĝiĝoj de vivformoj? Oni trovas neniajn indikojn, kaj ĉi tio estas la plej evidenta kaj forta de la multaj argumentoj kontraŭ mia teorio. Denove, kial tutaj grupoj de rilataj specioj ŝajnas, certe ofte false, aperi subite sur la pluraj geologiaj scenejoj? Kial oni ne trovas grandajn amasojn da stratumoj sub la Siluria tavolo, plenaj je la restaĵoj de pragenerintoj de la Siluriaj fosiligrupoj? Certe laŭ mia teorio tiaj stratumoj devis esti deponitaj ie je ĉi tiuj antikvaj kaj tute nekonataj epokoj de monda historio.

Mi povas respondi al ĉi tiuj demandoj kaj gravaj kontraŭargumentoj per la supozo ke la geologia registro estas multe pli malperfekta ol la plejo da geologoj kredas. Oni ne povas argumenti ke ne estis sufiĉe da tempo por iu ajn kvanto da organika ŝanĝiĝo, ĉar la paso de tempo estis tiom granda ke ĝi estas tute netaksebla de homa intelekto. La nombro de specimenoj en ĉiuj muzeoj estas absolute nenio kompare kun la nenombreblaj generacioj de nenombreblaj specioj kiuj certe ekzistis. Oni ne povus rekoni specion kiel prapatron de unu aŭ pli da specioj eĉ se oni tre detale esplorus ilin, escepte se oni ankaŭ posedus multe da mezaj ligaĵoj inter iliaj pasinta prapatra kaj nuna statoj. Kaj oni apenaŭ povas atendi malkovri ĉi tiujn multajn ligaĵojn, pro la malperfekteco de la geologia registro. Oni povas nomi multajn ekzistantajn dubindajn formojn, kiuj probable estas variaĵoj. Sed kiu asertus ke en estonta epoko tiom da fosiliaj ligaĵoj estos malkovritaj, ke natursciencistoj kapablos decidi, laŭ la komuna vidpunkto, ĉu ĉi tiuj dubindaj formoj estas variaĵoj aŭ ne? Tiom longe kiom la plejo da ligaĵoj inter du specioj estos nekonataj, se iu sola ligaĵo aŭ meza variaĵo estos malkovrita, ĝi estos simple klasifikita kiel alia kaj distingita specio. Nur malgranda proporcio de la mondo estas geologie esplorita. Nur organikaj estaĵoj de iuj klasoj konserveblas en fosilia kondiĉo, almenaŭ je granda nombro. Vaste etendiĝantaj specioj plej varias, kaj variaĵoj ofte unue estas lokaj, - ambaŭ kaŭzoj faras la malkovron de mezaj ligaĵoj malpli probablaj. Lokaj variaĵoj ne disvastiĝas en aliajn forajn regionojn ĝis kiam ili fariĝas rimarkinde modifitaj kaj plibonigitaj. Kaj kiam ili ja disvastiĝis, se ili estus malkovritaj en geologia formaĵo, ili ŝajnus esti kreitaj tie, kaj estus klasifikitaj kiel nova specio. La plejo da formaĵoj estis akumuliĝis intermite, kaj ilia daŭro, mi emas kredi, estis malpli longa ol la averaĝa daŭro de speciaj formoj. Sinsekvaj formaĵoj estas apartigitaj de si per grandegaj malplenaj intervaloj da tempo, ĉar fosilihavaj formaĵoj, sufiĉe dikaj por rezisti estontan erozion, akumuleblas nur kie multe da sedimento deponiĝas sur sinkanta fundo de la maro. Dum la alternaj periodoj de leviĝo kaj stabila nivelo la registro estus malplena. Dum ĉi tiuj lastaj periodoj, probable estus pli da variado en la vivformoj; dum periodoj de sinkado, pli da formorto.

Pri la manko de fosilihavaj formaĵoj sub la plej malalta Siluriaj stratumoj, mi povas nur reiri al la hipotezo prezentita en la naŭa ĉapitro. Ĉiuj agnoskos ke la geologia registro estas neperfekta, sed malmultaj emos agnoski ke ĝi estas tiom neperfekta kiom necesas al mia teorio. Se oni konsideras sufiĉe longajn intervalojn de tempo, geologio klari montras ke ĉiuj specioj ŝanĝiĝis, kaj ke ili ŝanĝiĝis laŭ maniero kiun mia teorio postulas, ĉar ili ŝanĝiĝis malrapide kaj laŭgrade. Oni klare vidas ĉi tion en la fakto ke fosiliaj restaĵoj de apudaj formaĵoj multe pli proksime similas al si, ol fosilioj de formaĵoj kiuj foras de si laŭ tempo.

Jen la sumo de la pluraj ĉefaj kontraŭargumentoj kaj malfacilaĵoj kiujn oni povas prave aserti kontraŭ mia teorio. Kaj mi ĵus mallonge resumis la respondojn kaj klarigojn kiuj povas respondi al ili. Mi sentis ĉi tiujn malfacilaĵojn multe tro peze dum multaj jaroj por dubi ilian fortecon. Sed speciale rimarkindas ke la pli gravaj kontraŭargumentoj rilatas al demandoj pri kiuj oni agnoskas sian nescion. Kaj oni eĉ ne scias kiom nesciantaj oni estas. Oni ne scias ĉiajn eblajn transirajn gradojn inter la plej simplaj kaj la plej perfektaj organoj. Oni ne povas pretendi ke oni scias ĉiujn diversajn rimedojn de Distribuo dum la longa paso de jaroj, ne ke oni scias kiom malperfekta la Geologia Registro estas. Kvankam ĉi tiuj pluraj malfacilaĵoj estas gravaj, laŭ mia juĝo ili ne venkas la teorion de deveno kun modifo.

Nun konsideru la alian flankon de la argumento. En kaptiteco oni vidas multe da variado. Ŝajnas ke ĉi tio ĉefe ŝuldiĝas al tio ke la reprodukta sistemo estas tre influiĝema de vivkondiĉaj ŝanĝiĝoj, tiel ke ĉi tiu sistemo, se ne malfekundiĝinta, malsukcesas reprodukti idojn ekzakte similajn al la gepatra formo. Variemo estas regata de multaj komplikaj leĝoj, - de kunrilatoj de kresko, de uzado kaj neuzado, kaj per la rekta agado de la fizikaj vivkondiĉoj. Estas tre malfacile determini kiom da modifiĝo okazis en malsovaĝaj produktaĵoj, sed oni povas senriske supozi ke la kvanto estas granda, kaj ke modifoj heredeblas dum longaj periodoj. Tiom longe kiom la vivkondiĉoj restas samaj, estas kialoj por kredi ke modifo, kiu jam estis heredata dum multaj generacioj, povas daŭre esti heredata dum preskaŭ senfina nombro da generacioj. Aliflanke oni havas indikojn ke variemo, se ĝi iam ludis rolon, ne tute ĉesas, ĉar novaj variaĵoj ankoraŭ foje estas produktitaj de la plej antikve malsovaĝigitaj produktaĵoj.

Homoj ne fakte produktas variadon; Ili nur neintence metas organikajn estaĵojn en novajn vivkondiĉojn, kie naturo agas sur la organizaĵo, kaŭzante variadon. Sed homoj kapablas selekti kaj ja selektas la variaĵojn kiujn naturo donas, kaj tiel akumulas ilin je iu ajn dezirata maniero. Tiel ili adaptas animalojn kaj plantajn al sia propra profito aŭ plezuro. Ili povas fari ĉi tion laŭmetode, aŭ ili povas fari ĝin senkonscie, per konservado de individuoj plej utilaj al si je iu tempo, sen ajna intenco ŝanĝi la rason. Estas certe ke ili povas multe influi la karakteron de raso per selektado, en ĉiu sinsekva generacio, de individuaj diferencoj tiom malgrandaj ke ili ne rimarkeblas al netrejnita okulo. Ĉi tiu proceso de selektado estis la ĉefa aganto en la produktado de plej distingitaj kaj utilaj malsovaĝaj rasoj. La nesolveblaj duboj pri tre multaj el ili, ĉu ili estas variaĵoj aŭ originalaj specioj, montras ke multaj homproduktitaj rasoj havas multe da la karaktero de naturaj specioj.

Estas neniu evidenta kialo kial la principoj kiuj agis tre efike en kaptiteco ne agus en naturo. En la konservado de favorataj individuoj kaj rasoj, dum la konstante ripetata Lukto por Ekzisto, oni vidas plej povan kaj ĉiam-aktivan rimedon de selektado. La lukto por ekzisto neeviteble rezultas de la alta geometrio rejŝo de plinombriĝo kiu estas komuna al ĉiuj organikaj estaĵoj. Ĉi tiu alta rejŝo de plinombriĝo estas pruvita per kalkulado, per la efikoj de sekvo de unikaj sezonoj, kaj per la rezultoj de naturalizado, kiel klarigitaj en la tria ĉapitro. Pli da individuoj naskiĝas ol kapablas travivi. Grajno en pesilo determinos kiu individuo vivos kaj kiu mortos, - kiu variaĵo aŭ specio plinombriĝos kaj kiu malplinombriĝos, aŭ finfine formortos. Ĉar samspeciaj individuoj ĉiel plej proksime konkurencas inter si, la lukto ĝenerale estus plej severa inter si. Ĝi estos preskaŭ same severa inter samspeciaj variaĵoj, kaj iomete malpli severa inter samgenraj specioj. Sed la lukto ofte estas tre severa inter estaĵoj kiuj estas tre foraj en la skalo de naturo. Plej malgranda avantaĝo en iu estaĵo, je iu ajn epoko aŭ sezono, super tiuj kun kiuj ĝi konkurencas, aŭ eĉ iomete pli bona adaptiĝo al la ĉirkaŭantaj fizikaj kondiĉoj, turnos la pesilon.

Ĉe animaloj kiuj havas apartajn seksojn estas en la plejo da kazoj lukto inter maskloj por posedo de la femaloj. La plej viglaj individuoj, aŭ tiuj kiuj plej sukcese luktis kun sian vivkondiĉoj, ĝenerale lasas pli da idoj. Sed sukceso ofte dependas de specialaj armiloj aŭ rimedoj de defendo, aŭ de la ĉarmo de la maskloj. Plej malgranda avantaĝo kondukas al venko.

Ĉar geologio klare evidentigas ke ĉiu lando spertis grandajn fizikajn ŝanĝiĝojn, oni eble atendus ke organikaj estaĵoj varius en naturo, same kiel ili ĝenerale variis en la ŝanĝitaj kondiĉoj de kaptiteco. Kaj se estas iom ajn da variado en naturo, estus neeksplikebla fakto se natura selektado ne agus. Oni ofte asertas, kvankam la aserto estas tute nepruvebla, ke la kvanto da variado en naturo estas strikte limigita kvanto. La homo, kvankam ĝi agas nur sur eksteraj trajtoj kaj ofte tre kaprice, povas produkti ene de mallonga periodo grandan rezulton per adicio de nuraj individuaj diferencoj en siaj malsovaĝaj produktaĵoj. Kaj ĉiuj agnoskas ke almenaŭ ekzistas individuaj diferencoj en naturaj specioj. Sed, krom tiaj diferencoj, ĉiuj natursciencistoj agnoskas la ekziston de variaĵoj, kiujn ili konsideras sufiĉe distingitaj por esti registrindaj en verkoj pri sistemoj. Neniu povas difini klaran distingon inter individuaj diferencoj kaj proksimaj variaĵoj; aŭ inter pli klare markitaj variaĵoj kaj subspecioj, kaj specioj. Observu kiel natursciencistoj malkonsentas pri la rango kiun ili atribuas al la multaj reprezentantaj formoj en Eŭropo kaj Norda Ameriko.

Se ekzistas en naturo variado kaj pova aganto kiu ĉiam pretas agi kaj selekti, kial oni dubu ke variaĵoj kiuj iel utilas al estaĵoj, en iliaj ekstreme komplikaj rilatoj de vivo, estas konservataj, akumulataj kaj heredataj? Se la homo povas pacience selekti variaĵojn kiuj plej utilas al si, kial naturo malsukcesus selekti variaĵojn kiuj utilas, en ŝanĝantaj vivkondiĉoj, al siaj vivantaj produktaĵoj? Kio limigas ĉi tiun povon, kiu agas dum longaj epokoj kaj severe observas la tutan konstitucion, strukturon, kaj kutimojn de ĉiu kreaĵo, - favoranta la bonajn kaj forĵetanta la malbonajn? Mi vidas nenian limigon al ĉi tiu povo, dum ĝi malrapide kaj bele adaptas ĉiun formon al plej komplikaj vivrilatoj. La teorio de natura selektado, eĉ se oni konsiderus nur ĉi tion, ŝajnas al mi esti probabla en si mem. Mi jam resumis, tiom egale kiom mi povis, la malfacilaĵojn kaj kontraŭargumentojn: nun, konsideru la specialajn faktojn kaj argumentojn kiuj favoras la teorion.

Laŭ la vidpunkto ke specioj estas nur klare markitaj kaj konstantaj variaĵoj, kaj ke ĉiu specio unue ekzistis kiel variaĵo, oni povas kompreni kial neniu limo desegneblas inter specioj, kutime supozitaj esti produktitaj de specialaj agoj de kreo, kaj variaĵoj kiujn oni agnoskas esti produktitaj de duarangaj leĝoj. Laŭ ĉi tiu sama vidpunkto oni povas kompreni kial en ĉiu regiono kie multaj specioj de iu genro estis produktitaj, kaj kie ili nun viglas, ĉi tiuj samaj specioj prezentas multajn variaĵojn. Kie la produktado de specioj estis aktiva, oni povus atendi, kiel ĝenerala regulo, ke oni trovos ĝin ankoraŭ aktiva. Kaj estas ĉi tiel, se variaĵoj estas komencantaj specioj. Plie, la specioj de grandaj genroj, kiuj havas pli grandan nombron da variaĵoj aŭ komencantaj specioj, retenas iugrade la karakteron de variaĵoj, ĉar ili diferencas inter si je malplia kvanto de diferenco ol la specioj de pli malgrandaj genroj. Ankaŭ, la proksime rilataj specioj de la pli grandaj genroj ŝajne havas limigitajn etendiĝojn, kaj ili estas kunigitaj en grupetoj ĉirkaŭ aliaj specioj - kaj tiel ili similas al variaĵoj. Ĉi tiuj estas strangaj rilatoj laŭ la vidpunkto ke ĉiu specio estis sendepende kreita, sed estas kompreneblaj se ĉiuj specioj unue ekzistis kiel variaĵoj.

Ĉiu specio emas rapide plinombriĝi pro sia geometria rejŝo de reprodukto, kaj la modifitaj praidoj de ĉiu specio kapablos plinombriĝi eĉ pli dum ili diversiĝas kutime kaj strukture, tiel kapabliĝantaj kapti multajn kaj vaste malsamajn lokojn en la ekonomio de naturo. Tial, estos konstanta tendenco en natura selektado konservi la plej disbranĉiĝintajn idojn de iu specio. Sekve, dum longdaŭra proceso de modifado, la diferencetoj kiuj karakterizas samspeciajn variaĵojn, emas kreski al la pli grandaj diferencoj kiuj karakterizas samgenrajn speciojn. Novaj kaj plibonigitaj variaĵoj nepre anstataŭas kaj ekstermas la pli malnovajn, malpli bonigitajn kaj mezajn variaĵojn. Tiel, specioj fariĝas difinitaj kaj distingitaj aĵoj. Dominantaj specioj apartenantaj al pli grandaj grupoj emas naski novajn dominantajn formojn. Tiel ĉiu granda grupo emas fariĝi eĉ pli granda, kaj samtempe pli disbranĉiĝinta je karaktero. Sed ĉar ĉiuj grupoj ne povas tiel sukcesi pligrandiĝi, ĉar la mondo ne subtenus ilin, la pli dominantaj grupoj venkas la malplidominantojn. Ĉi tiu tendenco de la grandaj grupoj al daŭra pligrandiĝo kaj disbranĉiĝo de karaktero, kun la preskaŭ neevitebla hazardo de multe da formorto, klarigas la aranĝon de ĉiuj vivformoj, en grupoj subordigitaj al grupoj, ĉiuj ene de kelkaj grandaj klasoj. Oni nun vidas ĉi tiun aranĝon, kiu estas daŭrinta tra la tuto de tempo, ĉie ĉirkaŭe. Ĉi tiu granda fakto de la grupiĝo de ĉiuj organikaj estaĵoj ŝajnas al mi esti tute neklarigebla laŭ la teorio de kreo.

Ĉar natura selektado agas nur per akumulo de malgrandaj, sinsekvaj, favoraj varioj, ĝi ne kapablas produkti grandan aŭ subitan modifon. Ĝi povas agi nur per tre mallongaj kaj malrapidaj paŝoj. Sekve la regulo de 'Natura non facit saltum,' kiun ĉiu nova aldono aŭ onia scio emas strikte konfirmi, estas per mia teorio simple komprenebla. Oni povas klare vidi kial naturo estas malavara je vario, kvankam avara je invento. Sed kial ĉi tio estus natura leĝo, se ĉiu specio estus sendepende kreita, neniu povas ekspliki.

Ŝajnas al mi ke multaj aliaj faktoj klarigeblas per ĉi tiu teorio. Estus tre strange ke birdo, kun formo de pego, estus kreita por kapti insektojn sur grundo; ke enlandaj anseroj, kiuj neniam aŭ tre rare naĝas, estus kreitaj kun remilaj piedoj; ke turdo estus kreita por plonĝi kaj manĝi subakvajn insektojn; kaj ke petrelo estus kreita kun kutimoj kaj strukturo adaptantaj ĝin por la vivo de aŭko aŭ grebo! Tiel same estas en senlimaj aliaj kazoj. Sed laŭ la vidpunkto ke ĉiu specio konstante klopodas plinombriĝi, kun natura selektado ĉiam preta por adapti la malrapide variantajn praidojn de ĉiu al iu ajn neokupita aŭ malbone okupita loko en naturo, ĉi tiuj faktoj ĉesas esti strangaj, aŭ eble eĉ estus antaŭvideblaj.

Ĉar natura selektado agas per konkurencado, ĝi adaptas la loĝantojn de ĉiu lando nur rilate al la grado de perfekteco de iliaj kunuloj. Tial oni devas ne surpriziĝi kiam la loĝantoj de iu lando, kvankam laŭ la ordinara vidpunkto ili supozeble estis speciale kreitaj kaj adaptitaj al tiu lando, estas venkitaj kaj anstataŭitaj de la naturalizitaj produktaĵoj de alia lando. Kaj oni devas ne miri se ĉiuj inventaĵoj de naturo ne estas, laŭ onia juĝo, absolute perfektaj, kaj se iuj estas abomenaj al oniaj ideoj pri sano. Oni devas ne miri ke abela piko kaŭzas la morton de la abelo; ke nelaborantoj produktiĝas grandnombre por unu nura ago, kaj poste estas buĉitaj de siaj nefekundaj fratinoj; pri la miriga malŝparo de abia poleno; pri la instinkta malamo de reĝina abelo por siaj propraj fekundaj filinoj; ke la ikneŭmonoidoj manĝas ene de la vivantaj korpoj de raŭpoj; kaj pri aliaj tiaj kazoj. La miriga afero estas, laŭ la teorio de natura selektado, ke oni ne observis pli da kazoj en kiuj absoluta perfekteco mankas.

La komplikaj kaj malmulte konataj leĝoj regantaj variadon estas samaj, laŭ onia scio, al la leĝoj kiuj regas la produkton de la tiel nomataj speciaj formoj. En ambaŭ kazoj fizikaj kondiĉoj ŝajne produktas nur malmultan rektan efikon, tamen kiam variaĵoj eniras iun zonon, ili foje alprenas iujn trajtojn de la specioj de tiu zono. En ambaŭ variaĵoj kaj specioj, uzado kaj neuzado ŝajne produktas iun efikon. Estas malfacile eviti ĉi tiun konkludon kiam oni konsideras, ekzemple, la grandkapan anason, kiu havas flugilojn neflugkapablajn, en preskaŭ sama kondiĉo kiel en la malsovaĝa anaso; aŭ kiam oni konsideras la tunelantan tukutukon, kiu foje estas blinda, kaj iujn talpojn, kiuj kutime estas blindaj kaj havas okulojn kovritajn per haŭto; aŭ kiam oni konsideras la blindajn animalojn kiuj enloĝas la malhelajn kavernojn de Ameriko kaj Eŭropo. En ambaŭ variaĵoj kaj specioj korekto/kunrilato de kreskas ŝajne ludas plej gravan rolon, tiel ke kiam iu parto modifiĝas, aliaj partoj necese modifiĝas. En ambaŭ variaĵoj kaj specioj reaperoj